ارزیابی عملکرد دهیاری‌ها در چارچوب شاخص‌های حکمروایی خوب روستایی (مورد مطالعه: بخش مرکزی شهرستان اصفهان)

حکمروایی خوب مفهومی است که در دهه‌های اخیر در ادبیات مدیریت جهان نمایان شده و به‌عنوان مرز بین حکومت و جامعه مدنی مطرح است. در این میان حکمروایی روسـتایی نیز فراینـد نوینـی اسـت کـه بـا اصـول، معیارهـا و شاخص‌های متفـاوت از رویکردهـای مطرح‌شده در نظـام مدیریت روسـتایی پیش از خـود، باعـث توانمندسـازی سـاکنان روسـتایی می‌شود. این درحالی است که تأسیس دهیاری در روستاها، نقطه عطفی برای حکمروایی روستاییان در مدیریت روستایی ایران است. این نهادها برآمده از مردم هستند و انتظار می‌رود عملکرد آن‌ها مبتنی بر حکمروایی خوب باشد. به همین دلیل مقاله حاضر عملکرد دهیاری‌ها در چارچوب حکمروایی خوب روستایی در بخش مرکزی اصفهان را بررسی و ارزیابی کرده است. پژوهش از نوع کاربردی و روش آن توصیفی‌تحلیلی مبتنی بر پیمایش است. برای جمع‌آوری اطلاعات از شیوه کتابخانه‌ای‌میدانی استفاده شده است. نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین دهیاری‌های تحت مطالعه از نظر شاخص‌های حکمروایی خوب تفاوت معنی‌داری وجود دارد. میانگین نیز که 85/2 یعنی کمتر از حد متوسط بود، نشان می‌دهد که شاخص‌های حکمروایی خوب روستایی در سطح نسبتاً ضعیفی است. همچنین مقدار t به‌دست‌آمده برای تمام شاخص‌های حکمروایی خوب نشان داد عملکرد تمامی دهیاری‌ها در شاخص‌های مذکور، کمتر از حد مطلوب است.